کد مطلب:25441 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:25

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چرا انسان را به خاطر ندانم كاري آدم و حوا از بهشت به دنياي تنگناها انداختند؟

براي پاسخ ذكر مقدماتي ضروري به نظر مي رسد:

1ـ در تقدير الهي از ابتدا مقدّر آن بوده كه انسان ها روي زمين زندگي كنند و كمال و سعادت و خوشبختي خود را روي زمين با اختيار خود به دست آورند. خداوند از ابتدا فرموده بود كه من روي زمين جانشين قرار مي دهم، پيش از آن كه در بهشت قرار گرفتن انسان مطرح باشد.

2ـ بهشتي كه حضرت آدم در آن سكونت داشته اند، بهشت اُخروي نبوده و بهشت برزخي بوده است، به دلائل مختلفه اي، از آن جمله اين كه بهشت اُخروي هرگز جاي ابليس نمي باشد و آنجا محدوده اي نيست كه شيطان و شيطنت و عصيان در آن راه داشته باشد. اساساً خيال باطل و نافرماني در آن جا نيست.

از سوي ديگر كسي كه به جنت الخلد وارد شود، ديگر خارج نخواهد شد.

پس بهشتي كه آدم و حوا در آن بوده اند، بهشتي برزخي بوده است و اسكان در اين بهشت از همان ابتدا اسكاني موقّت براي پيمودن مرحله اي قريني و آزمايشي بوده، تا آدم، با مكرها و حيله هاي دشمن خود آشنا شود و تلخي عصيان و آثار دردآور آن را بچشد. نيز راه توبه و بازگشت را بياموزد.

حال بعد از اين دو مقدمه نتيجة سخن اين كه از ازل اراده و حكمت الهي بر اين تعلّق گرفته بود كه حضرت آدم بعد از توقف كوتاهي در بهشت برزخي به دنيا منتقل شود. آدم و نسل او در دنيا با اختيار خود اعمال خير و شر را انجام دهند.

هبوط حضرت آدم جنبة عذاب نداشته است، چرا كه اصلاً گناهي از آدم سر نزده بود و يك جريان طبيعي بوده است و نسل آدم به خاطر گناه آدم از بهشت رانده نشدهاند. از سوي ديگر اگر دنيايي در كار نبود كه انسان ها با اختيار خود كار خير و يا كار بد انجام دهند، ديگر حساب و كتاب و بهشت و جهنّم اخروي بي معنا بود.